Projekt systemu
Obszary badań
Informacje medialne
Publikacje i prezentacje
Jednostki współpracujące
Inne strony internetowe
Projekt rozwojowy
Udźwiękowienie obiektów
ZW idei odwzorowania trójwymiarowej sceny wizyjnej na przestrzeń dźwiękową oparto się na tzw. teorii strumieni dźwiękowych Bergmana, której podstawowe postulaty mówią że:
- rozumienie dźwięków docierających z otoczenia jest efektem analizy tzw. sceny dźwiękowej,
- człowiek nie postrzega pojedynczych dźwięków, lecz zdarzenia je wywołujące - tzw. strumienie dźwiękowe,
- liczba strumieni możliwych do rozróżnienia jest ograniczona.
Na podstawie tych praw percepcji sceny dźwiękowej przyjęto następujące hipotezy badawcze:
- obiekty przestrzenne można kodować strumieniami dźwiękowymi,
- cechy pojedynczego obiektu można kodować cechami strumienia dźwiękowego,
- dźwięki wieloczęstotliwościowe wytwarzane podobnie jak mowa ludzka można zastosować do generacji strumieni reprezentujących obiekty w scenie przestrzennej.
Elementy sceny podlegające kodowaniu dźwiękowemu:
- lokalizacja obiektu (odległość oraz azymut i wzniesienie) i jego ruch w scenie,
- orientacja obiektu względem obserwatora,
- cechy obiektu (wielkość, kształt, kolor).
Przykład:
Kodowanie dźwiękowe odległości i wielkości obiektu:
Z rzeczywistą wielkością obiektu (a nie jego obrazem) jest związana częstotliwość podstawowa strumienia dźwięku reprezentującego ten obiekt. Natężenie dźwięku od obiektu maleje z kwadratem jego odległości od obserwatora. Zatem częstotliwość dźwięków związanych z obiektami B i C jest taka sama, a dźwięk od obiektu C będzie prezentowany jako głośniejszy niż dźwięk od obiektu B o tej samej rzeczywistej wielkości co obiekt C.
Obraz sceny trójwymiarowej: obiekty sceny A, B i C wytwarzają strumienie dźwiękowe o parametrach zależnych od ich wielkości i ich położenia względem obserwatora.